Gaat dat zien met Paulien!

Klik op een foto voor het onderschrift

Film: The Lady in the Van

Waar: filmtheater De Uitkijk, Amsterdam

(Wat vooraf ging: poezenfluisteraar Kopjes heeft een apparaat ontwikkeld waarmee je kattentaal kunt verstaan. De sphinx Paulien (zie foto 1) blijkt de reïncarnatie te zijn van de befaamde Newyorkse filmcritica Pauline Kael. Zij woont door een practical joke der schikgodinnen in Urk en ergert zich groen en geel aan het belabberde niveau van de Nederlandse televisie. Na een noodoproep van Kopjes mag Paulien gratis naar filmtheater De Uitkijk in Amsterdam om cultuur bij te tanken. De eerste film die ze bekijkt is The Lady in the Van (zie foto 2). Hier volgt een bloemlezing uit haar overpeinzingen. Vertaling: Kopjes Kattenoppas.)

"Shoot, van de hel van Urk regelrecht in de hemel. Wat een beeldig bioscoopje. En zulke lieve jonge mensen ook. Ze hebben zelfs een schoteltje slagroom voor me klaar gezet. Jammer dat er geen scheut bourbon in zit. Ach, een kniesoor die daar op let. Ha, de film begint…"

"Grote schroeiende snorharen, die stem! Dat is, kom, hoe heet ze, ja, Maggie Smith. Oh my god, Maggie Smith! (zie foto 3). Daar heb ik in de seventies nog mee geluncht in het Waldorf Astoria. Samen met Helen Mirren (zie foto 4) en Judy Dench (zie foto 5). Gelachen dat we hebben! Die Helen Mirren, dat was me er eentje hoor. Die lustte de mannen rauw. Ik herinner me hoe ze de sommelier, ach nee, laat ik deze anekdote maar voor me houden. Het zijn tenslotte neo-preutse tijden. Ik heb gehoord dat alledrie in de adelstand zijn verheven. Dame Hellen Mirren, damn, laat de sommelier het niet horen. Maar wel terecht. Een volk van geboren toneelspelers hoort zijn actrices te eren. En koningin Elizabeth is de beste van allemaal."

"Wie is toch dat besluiteloze mannetje met de bril? Alan Bennett zeg je? Nooit van gehoord. Wat een kapoen. En dat noemt zich toneelschrijver? Geef mij maar een valserik zoals vroeger Noël Coward (zie foto 6). Shoot, die was me boosaardig… Ik vroeg eens of hij in astrologie geloofde. “Nee”, antwoordde hij, “De enige sterren die mijn leven vergallen zijn filmsterren.”

"Amusante film trouwens, al gebeurt er weinig, althans aan de oppervlakte. Godzijdank wordt er niet overmatig in geouwehoerd. Ken je die artsy-fartsy Franse films van vroeger? Waarin je werd gemarteld met urenlang quasi-intellectueel gelul? Grote geblakerde snorharen, dat ratelde maar door over Freud, Foucault en Lacan. Werkt niet in een film. Werkt helemaal nergens. Show, don’t tell, een waarheid als een koe. Was het niet die ouwe gek van een Hemingway die dat zei?"

"Maggie is wel van alle markten thuis zeg. Zo speelt ze een bekakte douairière in Downton Abbey, zo een wildpoepende zwerfster in een bestelbusje. Begrijp jij nou waarom Miss Shepherd die dingen geel verft? Mis ik de diepe symboliek? Ja, ik ben er een tijdje uit geweest, weet ik veel. Urk gaat je niet in de kouwe kleren zitten."

"Dat van de muziek gaat me ook boven de pet. Miss Shepherd kan geen muziek meer horen, omdat ze vroeger van moeder overste geen piano mocht spelen? Tikje vergezocht. Verboden vruchten smaken toch juist het lekkerst? Miss Shepherd had moeder overste gewoon met een pianosnaar moeten wurgen, zo doen wij dat in Chicago."

"Ik heb ooit in een dronken bui drie fietsers doodgereden. Het verschil met Miss Shepherd was dat ik een goede advocaat had. Miss Shepherd is zogenaamd gaan zwerven na een fataal verkeersongeluk. En het was niet eens haar schuld! Kon Bennett niets beters verzinnen? Vroeger toverde je een god uit de hoge hoed om het gedrag van je personages te verklaren, tegenwoordig een botsing. O tempora, o mores."

"Damn, moeder Bennett is dood en Miss Shepherd ook. Eind goed, al goed, za’k maar zeggen. Lekkere katholieke kitsch, die hemelvaart op het eind. Ik verwed er een krat bourbon onder dat Bennett een koorknaap is geweest."

"Jammer dat de film is afgelopen. Ik heb genoten hoor. Britser dan brits. High tea met scones zogezegd. Een traktatie voor de cinefiele fijnproever. Gaat dat zien mensen! Maggie Smith in topvorm en heerlijke bijrollen. Die buren, ha, zou je ze niet? Als ik Miss Shepherd was geweest had ik het wel geweten. Een tik achter het oor met de ploertendoder, net zo makkelijk."

"Luister, ik blijf even zitten nagenieten. Weet je wat? Als jij nou snel bij de slijter om de hoek een fles Southern Comfort scoort, dan vraag ik nog een portie slagroom. Welke film begint hierna?"