Op de foto's zien we mister Satori. Let op de zware en gevarieerde hoedgroei ten tijde van het genezingsproces.

'Beste Kopjes’, mailt fan van het eerste uur Jan Pieter de Vries uit Urk, ‘Ik maak me zorgen om mijn kat Halbe. Hij slaapt hooguit twintig uur per dag. Hij stookt alle katten in de buurt op om meer van hun leven te maken en beweert dat succes een keuze is. Gisteren, toen ik vroeger dan normaal thuis kwam, betrapte ik Halbe op het passen van mijn mooiste stropdas. Nog even en ik zie hem een profiel aanmaken op LinkedIn. Wat moet ik doen?’

Inderdaad Jan Pieter, een ernstig probleem. Halbe is niet de enige. Ook Rotterdam en Klazienaveen melden uitbraken. De oorzaak is een gemuteerd virus dat overdraagbaar is van mens op kat, ontstaan door wantoestanden in de intensieve menshouderij. Volgens Wageningse wetenschappers is een geneesmiddel ver weg en zullen wij met hardwerrukkunde katten moeten leren leven. Maar zoals wel vaker zijn de Japanners ons mijlenver vooruit. Daar is onlangs een kat geheel genezen verklaard van de mensengriep (zie slideshow). Kopjes toog met de asymptotische femtosensor naar Kyoto en hield een interview.

Mister Satori, kunt u beschrijven hoe erg de mensengriep u te pakken had?

Iedere ochtend om kwart voor zeven stond ik op. Dan schrokte ik snel een bord マウスのお粥 (muesli van gestampte muisjes, red.) naar binnen en sprintte naar het station om de Shinkansen van 7.35 naar Tokyo te pakken. In een oogwenk snelde ik de koppen van de テレグラフ (de Japanse Telegraaf, red.), instemmend knikkend zodra daar de termen ‘werkschuw tuig’, ‘werkkampen voor uitkeringstrekkers’ en ‘werk! werk! werk!’ in vielen. Eenmaal op kantoor beantwoordde ik eerst zo’n zes- tot zevenhonderd zinloze e-mails, daarna was het vergaderen geblazen tot acht uur ‘s avonds. Mijn favoriete onderwerpen waren bezuinigingen, productiviteitsverhogingen, beleggingsstrategieën en belastingontduikingen. Dan op huis aan met een zware koffer vol contractvoorstellen en rapporten, die ik tijdens de avondmaaltijd verslond. Vervolgens vroeg naar bed, want morgen gezond weer op. En dat zeven dagen in de week. Het was een hel. Ik was geheel geglobaliseerd, verneoliberaliseerd en gedereguleerd.

Hoe bent u genezen?

Praat me d’r niet van. Ik kreeg viermaal daags een zware pil, ontwikkeld in het plaatselijke Zenklooster, bestaande uit een cocktail van kogelvislever en natuurlijke barbituraten. De bijverschijnselen waren verschrikkelijk, zoals u op de foto’s kunt zien. Er waren dagen dat ik seppuku overwoog, zo’n last had ik van 髪の成長.

髪の成長? Die term kennen we niet…

Is ook moeilijk te vertalen. Ik denk dat jullie woord ‘hoedgroei’ er het dichtste bij in de buurt komt, al mist dat de non-lineaire en holistische aspecten.

Heeft u tips voor uw Hollandse lotgenoten?

Vraag je beste vriend om je aan de mand vast te binden, zodra de eerste verschijnselen zich voordoen. Bij mij waren dat de onbedwingbare neiging om bedrijfskunde te gaan studeren alsmede een sterk verhoogde belangstelling voor Zwitserse polshorloges. Maar de poes hiernaast wilde opeens iedere dag naar de sportschool, droomde van een zangcarriëre en boekte een spoedcursus wijnproeven. Er valt geen peil op de mensengriep te trekken.

Mister Satori, mogen wij u bedanken voor dit interview?

Geen dank. Ik ga weer slapen, met uw welnemen.

foto's: enkele voorbeelden van de katten uit УРК + The Incredible Shrinking Man

Er is maar één manier om klimaatverandering te stoppen: miniaturisatie. De mensheid is te hardleers om haar gedrag te veranderen, dus dient de homo sapiens te worden gereduceerd tot een mini-me van pakweg 50 centimeter, al zou formaat Pinkeltje beter zijn, maar laten we bescheiden beginnen. Onze ecologische voetafdruk neemt af met het kwadraat van het volume. Laat een mensje van een halve meter 25 keer minder inhoud hebben dan een hedendaagse papzak en voilà: 625 keer minder uitstoot van broeikasgassen. Klimaatprobleem opgelost.

De Nederlandse kunstenaar Arne Hendriks beseft dit al jaren, getuige zijn project The Incredible Shrinking Man (zie slideshow). Toch is het reeds geruime tijd verdacht stil aan het krimpfront. Maar gelukkig is dit schijn. Arne heeft ons verklapt dat er in het stadje УРК (spreek uit: Oerk, red.) in Siberië proefnemingen worden gedaan met de miniaturisatie van katten (zie slideshow). Kopjes vroeg en kreeg een exclusief interview met onderzoeksleiders Dr. Jean Pierre du Frisse (JP) en zijn collega Dr. Iwan Pjotr Vryskov (IP).

Heren, ik zie katten met korte pootjes. Noemen jullie dat miniaturisatie?

JP: Noem het maar niks. We zijn nog maar twee jaar bezig, dus dit is een geweldig begin. Stel je voor dat alle mensen korte pootjes zouden hebben. Kleinere auto’s! Kleinere voetbalvelden! Kortere kniekousen! Kortere rokjes! Minder geweld!

Minder geweld?

IP: Probeer iemand maar eens een schop onder zijn hol te geven met zulke beentjes.

Ik snap het. Hoe hebben jullie dit geflikt?

JP: U weet dat er in het naburige Yakutsk getracht wordt om met pleistoceen DNA wolharige mammoeten tot leven te wekken. Welnu, wij hebben uit dit DNA stamcellen van een ondersoort, de Sardijnse dwergmammoet (Mammuthus lamarmorae, red.) opgekweekt en die in eicellen gespoten van de gewone huiskat. Ondanks de eerste tegenvallende resultaten gaven we de moed niet op en…

Tegenvallende resultaten? Kunt u iets specifieker zijn?

IP: In eerste instantie kregen we topzware exemplaren met het hoofd van een Sardijnse dwergmammoet en het lijf van een kat. Ook bleken de DNA samples vervuild te zijn.

Vervuild DNA? Dat klinkt wel heel eng.  

JP: Was het ook. Uiteraard hebben we de banden met het Zuidkoreaanse laboratorium onmiddellijk verbroken, maar toen was het kwaad reeds geschied.

Ik weet niet of ik dit wel wil horen... 

IP: We doen de poort van de kweekschuur open en wat staat daar? Een Tyrannosaurus Rex met korte pootjes, een lapjesvacht, snorharen ter grootte van een bamboehengel en een staart van zes meter. Toen ie begon te spinnen vlogen de pannen van het dak.

Djiezus! Hoe heeft u dat monster onschadelijk gemaakt?

JP: Niet. Met een sprong van zeker vijftig meter zweefde hij over onze hoofden naar buiten.

Ja maar, dan zwerft hij hier dus ergens rond op de toendra?

IP: Inderdaad. Dus als ik u was zou ik voorzichtig zijn op de terugweg.

De Nederlandse maritieme geschiedenis lijkt te zijn geschreven door een reclamejongen met een kruideniersmentaliteit. Ik noem een De Ruyter (gestampte muisjes), Heyn (spaar nu zilvervloot bonuspunten), Witte de With (wast door en door schoon), Tasman (tweede damestas halve prijs) en het punt is duidelijk.

En waarom heten alle Nederlandse scheepsjongens Padde of Paddeltje? Dan vergaat toch elke wakkere knaap de lust om tegen de Spekken of de Barbarijse zeerovers te gaan knokken? Geen wonder dat we door de Engelsen zijn overvleugeld en sedertdien óf in de lucht zijn gevlogen (Van Speyk, banden plakken, klaar terwijl u wacht) óf naar de kelder zijn gejaagd (Doorman, onbetwist uw sleutelspecialist).

Nee, dan de Portugezen en de Engelsen. Fernão de Magalhães, kijk dat is een naam. Probeer hem maar eens uit te spreken zonder je tong te breken. Of Francis Drake! Dan strijk je toch gelijk de vlag en geef je je over? Horatio Hornblower!

Hoe zou, nu we toch bezig zijn, een Nederlandse scheepskat hebben geheten? Vast Fludde of Fluddeltje. Zo niet deze beroemde Engelse zeeheld (zie slideshow). Die heette Simon, zoals het hoort.

Hong Kong, maart 1948. Scheepsjongen George Hickinbottom van HMS Amethyst slentert rond over het terrein van de marinescheepswerf. Hij is nog maar zeventien, heeft heimwee en denkt aan zijn lieve moedertje in Liverpool. Plotseling hoort hij een zwak gemiauw. Het komt uit een roestig geschutsstuk, dat nog dienst heeft gedaan in de Eerste Opiumoorlog. Met een snelle greep in de kanonsloop houdt hij een oogwenk later een mager scharminkel van een kat in handen. Het beestje is ernstig verzwakt, half kaal van de schurft en hoest lelijk. In een opwelling stopt Hickinbottom de stumper onder zijn wambuis en smokkelt hem mee aan boord van de Amethyst.

Binnen de kortste keren ontwikkelt Simon zich tot het lievelingetje van de pikbroeken. Hij is een meesterlijke rattenvanger. Benedendeks krioelt het er van. Dode exemplaren deponeert hij uit dankbaarheid in een kooi of hangmat naar keuze. Hij slaapt het liefst op de brug in de kapiteinspet van commander Bernard Skinner. Hij doet wonderen voor de scheepsmoraal, zelfs bootsman Baines smelt als hij een kopje krijgt. Simon, beseft iedereen van hoog tot laag, brengt geluk.

Voorjaar 1949 krijgt de Amethyst bevel om vanuit Shanghai de Yangtse op te stomen naar Nanking, ter aflossing van de Consort. In de nacht van 20 april nemen de communisten de schuit hevig onder vuur. Granaatscherven doorboren de brug en doden commander Skinner. Simon is ernstig gewond en sleept zich met zijn laatste krachten naar dek. Zijn maten brengen hem hevig bloedend en met afgeschroeide snorharen naar de chirurgijn, die vier vlijmscherpe metaaldelen operatief verwijdert. Niemand geeft een cent voor Simon's leven…

Wonder boven wonder herstelt hij. Terwijl de Amethyst aan de grond ligt in de Yangtse, wordt zij overspoeld door ratten en Simon doet, ondanks de verwondingen, zijn plicht.

Ondertussen heeft zijn roem het vaderland bereikt. Simon ontvangt, nadat de Amethyst op miraculeuze wijze is ontsnapt uit China, duizenden brieven en sardineblikjes van bewonderaars. Hij krijgt diverse onderscheidingen, waaronder het ‘Animal Victoria Cross’, de ‘Dickin Medal’, de ‘Blue Crossmedal’ en de ‘Amethyst Campaign Medal’. Bovendien krijgt hij de rang van ‘able seacat’. Luitenant Stewart Hett doet dienst als ‘katofficier’ om Simon’s post te bantwoorden.

Na een triomfantelijke terugreis (Simon wordt overal toegejuicht) bereikt de Amethyst in november 1949 thuishaven Plymouth, waar hem een heldenontvangst wacht. Hij belandt ter quarantaine in een asiel te Surrey. Daar loopt hij een virus op. Hij sterft op 28 november 1949. Honderden mensen, waaronder de gehele bemanning van de Amethyst, wonen de begrafenisdienst bij op PDSA Ilford Animal Cemetery te Londen. Op zijn grafsteen staat:

IN MEMORY OF "SIMON"

SERVED IN H.M.S. AMETHYST

MAY 1948 — NOVEMBER 1949

AWARDED DICKIN MEDAL

AUGUST 1949

DIED 28TH NOVEMBER 1949.

THROUGHOUT THE YANGTZE INCIDENT

HIS BEHAVIOUR WAS OF THE HIGHEST ORDER

Roken is de hoogste kunstvorm van de twintigste eeuw. Kijk maar eens naar deze sigarettenplaatjes die je gratis kreeg bij een pakje Player's. Denk ook aan de glorietijd van Hollywood, waarin iedereen er lustig op los pafte. Zonder pijptabak was 90% van de literatuur nooit geschreven. Aanvullend bewijs wordt geleverd door het rookgedicht Tabacaria (Sigarenwinkel) van Fernando Pessoa, met onsterfelijke regels als:

(Come chocolates, pequena;

Come chocolates!

Olha que não há mais metafísica no mundo senão chocolates.

Olha que as religiões todas não ensinam mais que a confeitaria.

Come, pequena suja, come!

Pudesse eu comer chocolates com a mesma verdade com que comes!

Mas eu penso e, ao tirar o papel de prata, que é de folha de estanho,

Deito tudo para o chão, como tenho deitado a vida.)

(Eet die chocolaatjes, kleine meid; Eet op!

Heus, er is op de wereld niet meer metafysica dan chocolaatjes.

Heus, alle religie samen leert ons niet meer dan snoepgoed.

Eet op, mormel, eet op!

Kon ik maar chocolaatjes eten met dezelfde authenticiteit waarmee jij eet!

Ik echter denk, en als ik het zilverpapier eraf haal, dat van tin is,

Gooi ik alles op de grond, zoals ik ook mijn leven heb vergooid.)

[Het volledige gedicht staat hier. Nederlandse vertaling hier. 

Een visuele hommage aan de tabakscultuur vind je hier.]

Het is dus duidelijk waarom de kunst zo hard achteruit is gekacheld: de mensheid is gestopt met roken. Ja, denk daar maar eens over na, terwijl je aan je nicotinepleister krabt. Schrijver dezes is ondertussen naar het balkon om een sigaar te knippen, een pijp te stoppen en een sjekkie te roken.

foto's: het bedrijf van ヤンピーテル. De werknemers in beeld zijn allen androids. 

De angst voor intelligente robots die 'onze' banen gaan inpikken zit er diep in bij de getatoeëerde middenklasse. Volkomen onterecht, want laten we wel wezen: 99,999% van al het werk dient subiet geautomatiseerd te worden, omdat het saai, repetitief, dom en geestdodend is. "Ja maar, dan krijg ik geen salaris meer'', klaagt Jan met de leasebak. Volkomen juist. Geef Jan dus een basisinkomen en klaar is Kees. Leve de klasseloze maatschappij!

Terwijl we hier nog navelstaren op de gevolgen van de robotisering, zijn ze in Japan al weer een stuk verder. Daar is men bezig kantoorrobots te vervangen door poezen (zie slideshow), een idee dat inmiddels navolging vindt in de Japanse horeca (zie video).

Welk business model ligt aan deze ontwikkeling ten grondslag? Kopjes vroeg het aan ondernemer ヤンピーテル・デ・フリース (het beste te vertalen als: Jan Pietel de Vlies, red.) die op het eiland Urkishima aan de weg timmert met een snelgroeiende toko in global internet solutions.

ヤンピーテル, waarom vervang je robots door poezen?

Het is altijd gezeur met die robots. Het ene moment klagen ze over de 24-urige werkdag, het andere moment eisen ze een software-update van 7,5%. En vrouwelijke robots zijn helemaal erg, want je hebt ze nog maar net in  dienst of ze raken 行橋 (yoekohashi, red.).

行橋 (yoekohashi)?

Moeilijk uit te leggen, maar het komt er op neer dat ze kleine robotjes willen gaan solderen, in plaats van internet solutions te produceren.

Goed, maar dan neem je toch opnieuw mensen in dienst?

 私のフラへ (ammehoela, red.). Dat wordt weer drie keer per dag peperdure sushi halen bij Tampopo op de hoek, tot drie uur 's nachts op kosten van de baas ouwehoeren over jazz zonder met ook maar één internet solution op de proppen te komen, en mijn vrouw versieren als ik op zakenreis naar Taiwan ben. Nee, dank je feestelijk.

Maar die poezen voeren toch ook geen flikker uit?

Kijk, daarom blijf jij arm en word ik rijk. Het volk vreet katten, iedere poezenfoto levert geheid een miljard kliks op. De mijne zijn geïmplanteerd met high-res camera's en asymptotische femtosensoren. Die genereren een constante stroom webcontent waar geestesarme bedrijven kapitalen voor betalen. Want hoe krijgen ze anders al die sites, blogs, apps, facebookpagina's en noem maar op gevuld? Jazeker, dit is de moeder aller internet solutions. 

Maar wat als het volk poezenmoe wordt?  

Dan praten we over 2030. Tegen die tijd zijn er nog drie olifanten in leven. En die werken dan voor mij. 

De Istanbulse imam Mustafa Efe heeft zijn moskee opengesteld voor zwerfkatten, ter bescherming tegen de winterkou. Gevraagd om commentaar antwoordde Geert Wilders:

"Een schandelijk staaltje moslimpropaganda, gericht op de Westerse gutmensch. Want let op: dit zijn Islamitische poezen. Een Christelijke of Joodse poes komt er niet in. Eens te meer blijkt dat het levensgevaarlijk is om Turkije tot de EU toe te laten. Voordat je het weet lopen alle Hollandse poezen met een hoofddoekje om. Het is duidelijk dat de grenzen dicht moeten voor Turkse zwerfkatten. Het zijn wandelende testosteronbommen. En die Mustafa Efe is een liefdesimam! Dit duidt op een verandering van taktiek, ontsproten aan een duivels meesterbrein. Ik vermoed dat ISIS er achter zit. Lukt het niet met haatimams en onthoofdingsvideo's, dan jagen we de mensheid angst aan met medeleven en barmhartigheid. Ik vraag het u slechts eenmaal: willen we meer of minder Turkse poezenfilmpjes op internet? Wat hoor ik? Minder? Dan gaan we dat regelen.''

Wat ons nu is overkomen! Kopjes was met de asymptotische femtosensor (zie hier, hier en hier) in de fietstas op weg naar een klant (een zekere meneer Pointl wilde graag weten of zijn kat Geert geen reïncarnatie was van Adolf Hitler), toen we in het Vondelpark op deze rakker (zie foto) stuitten.

Uiteraard stelden wij het wonderapparaat ogenblikkelijk in werking, maar van het resultaat konden we geen chocola te maken. Kan het zijn dat Joost (zo hebben we hem gedoopt) van de zomer te veel dance festivals heeft bezocht en daardoor in de war is geraakt? Enfin, luister naar Joost en oordeel zelf:

Wakker Nimfje, wijker bijtje,

Eet je slaatje met een eitje? 

Bak je struifjes van de kruitjes?

Trek je heen, na zomerbuitjes? 

Slaap je op dons van witte zwaantjes? 

Lek je muskadelle traantjes? 

Zwem je in lachjes, en genuchjes? 

Leeft je geest in zoete kluchjes?

Zeg het toch uw medemeisjes,

Vol zwaarmoedige gepeisjes.

Tja. De Brabantse MDMA-maffia zij bedankt. Wat trouwens ook kan: Joost is de huiskat van spiritueel centrum De Roos, dat immers aan het Vondelpark grenst, en staat op een glutenvrij dieet op basis van een esoterisch recept van Madame Blavatsky. Het doet zo te zien wonderen voor de vacht, al leeft de geest voortaan in zoete kluchjes. Edoch, wie lekt daar muskadelle traantjes om?

Niemand minder dan Jan Pieter de Vries uit Urk mailde ons: "Beste Kopjes, mijn tante Romy uit Newark heeft me een poes nagelaten. Ze heet Paulien. Het is een raar beest. Ze zit de hele dag in deze positie (zie foto) voor de oled tv. Snooker en Vroege Vogels lijkt ze leuk te vinden, maar zodra Albert Verlinde, Gerard Joling of André Rieu in beeld is begint ze te grommen. Is er een Nederlandse film op, dan roffelt ze met haar staart op de vloer en gaat het gegrom over in een door merg en been gaand gekrijs, waardoor alle honden in de Noordoostpolder aanslaan. Kunnen jullie eens langswippen met de asymptotische femtosensor om te peilen wat Paulien denkt? Hopelijk tot snel, Jan Pieter de Vries uit Urk."

Dus wij naar Urk met de asymptotische femtosensor en andermaal leverde dat een daverende verrassing op. Bleek uit een vorige post reeds dat katten kunnen dichten, nu ontdekten we dat reïncarnatie bestaat. Paulien is namelijk ..... Pauline Kael, de legendarische filmcritica van The New Yorker. De 'Elvis van de filmkritiek' is teruggekeerd in het lichaam van een sphynx en is door het noodlot in Urk beland. Wij tonen een paar snippers van haar gedachten terwijl ze naar de Nederlandse televisie kijkt.

Tijdens Vroege Vogels

"Shoot, wat een lekkere Vlaamse gaai. De Garrulus glandarius. Schijnt 'voortdurend krassende eikelzoeker' te betekenen. Damn! Hier in de tuin zitten alleen Urker inteeltmeeuwen die naar visafval en aardappelen smaken. O Pauline, wat heb je toch allemaal fout gedaan dat je hier bent aangespoeld?"

Tijdens RTL Boulevard

"De etentjes met Truman Capote hebben me jaren van m'n leven gekost. Maar Truman was een schat vergeleken met deze valse roddelnicht. Kijk, daar heb je die andere ook weer (G. Joling, red.), die altijd lacht alsof hij een genetisch gemanipuleerde reuzenkomkommer in zijn achterste geschoven heeft gekregen. Wat een land, wat een land. Met een beetje pech komt vanavond die kale dikke (P. de Leeuw, red.) ook nog voorbij. Mijn God, waarom hebt u mij verlaten?"

Tijdens André Rieu te Braunau am Inn

"Toch knap. Uit het land van de driekusman, de klompendans en de horlepiep, van Willeke Alberti, The Cats, Heintje en Jan Smit, komt nóg verschrikkelijker muziek, van een soort die rechtstreeks heeft geleid tot de moord op aartshertog Frans Ferdinand en de Eerste Wereldoorlog. Dit is goddammit erger dan The Sound of Music of de Wiener Sängerknaben. Hadden ze die Rieu naar Guantanamo Bay gehaald, hadden ze Osama jaren eerder opgespoord. Geen terrorist had hier immers langer dan drie minuten naar kunnen luisteren zonder door te slaan. En dat kasteel, en die kostuums! Keizerin Sissi meets Ludwig II in Met mijn waldhoorn tussen jouw alpen III. Godzijdank hoeven Romy Schneider en Luchino Visconti dit niet meer mee te maken."   

Tijdens Gooische vrouwen I & II

"Nee! OMG! Djiezus! Gottegottegotte! Gattegattegatte! Getverdemme! Rhaaaaaaaaaaaa! Hou me vast of die tv gaat het raam uit! Oeioeioei! Godsammekrake! Dit kan toch niet? Aaaaaargh!"

Dringende oproep aan ailurofielen 

Beste mensen, wij van Kopjes kunnen het niet langer aanzien. Paulien (Pauline Kael) lijdt onnoemelijk in Urk, nog zonder Vijftig Jaar André van Duin of De Slimste Mens te hebben gezien. Wij zoeken een rustig filmtheater met kwaliteitsfilms, waar we haar af en toe gratis mee naar toe kunnen nemen om te herstellen van de gruwelen der vaderlandse televisie. Uiteraard nemen we de asymptotische femtosensor mee, zodat iedereen op Kopjesblog van haar gegarandeerd scherpe recensies zal kunnen gaan genieten. Wie o wie?

Het gaat slecht bij Stage Entertainment, maar achter de schermen wordt hard gewerkt aan de wederopstanding, zo meldt Van-den-Endewatcher Jan Pieter de Vries uit Urk.

Het idee is om twee succesnummers te combineren, namelijk Star Wars en Cats de musical. De werknaam luidt ‘Starcats’, maar volgens Jan Pieter ligt nog niets vast en behoren ‘Catstars’ en zelfs ‘Carstats’ (indien BMW bereid is tot sponsoring) tot de mogelijkheden.

De ‘look and feel’ van Starcats (zie afbeeldingen) wordt uiteraard feminien, want de gemiddelde man krijg je met geen stok naar een musical, tenzij de vrouw dreigt met een seksstaking, zo meldt Jan Pieter uit eigen ondervinding.

Volgens de geruchtenmolen bemoeit Albert Verlinde zich persoonlijk met het songmateriaal. De volgende nummers zijn reeds goedgekeurd:

• Prologue: Jedicle Songs for Jedicle Cats
• The Invitation to the Jedicle Ball
• Leiabella: The Glamour Cat
• R2D2 Jones: The Cat About Town
• Old Darth Vader
• The Naming of BB8

Over de rolverdeling is nog niets bekend, al heeft Patricia Paay in DWDD laten doorschemeren beschikbaar te zijn voor een trio met Gordon en Jan Smit.

Even voorstellen: dit is Carlos. Hij werd geboren op een landgoed in Minas Gerais, Brazilië en verhuisde op jonge leeftijd met Ana Luisa (zie foto) naar Nederland.

Let op de stand van zijn staart. Volgens felinologen zegt Carlos daarmee dat hij vriendjes wil worden. Wij spraken in de vorige post onze twijfels uit over deze 'vertaling', en vermoedden dat mensen de poezentaal niet naar waarde kunnen schatten, omdat ze, zoals dat zo mooi heet, 'op een andere golflengte zitten'. Om te testen of dit vermoeden klopt lieten we een asymptotische femtosensor ontwikkelen door MIT en Qutech. Hoe het ding werkt weten we niet, maar de meetresultaten hebben onze stoutste verwachtingen overtroffen. Want wat zegt Carlos hier werkelijk zo blijkt? Carlos:

"Ana Luisa, Ana Luisa, luister eens, ik heb een gedichtje voor je gemaakt.

No meio do caminho

No meio do caminho tinha uma gata

Tinha uma gata no meio do caminho

Tinha uma gata

No meio do caminho tinha uma gata.

Nunca me esquecerei desse acontecimento

Na vida de minhas retinas tão fatigadas.

Nunca me esquecerei que no meio do caminho

Tinha uma gata

Tinha uma gata no meio do caminho

No meio do caminho tinha uma gata

Vind je het leuk? Toe nou Ana Luisa, zeg eens wat!"

Geef toe, da's geheel andere koek dan het grofstoffelijke 'hij wil vriendjes worden'. Achter het uiterlijk van deze aartsluiaard, die volgens de 'hardwerrukkunde' Nederlandse buurman nog te lui is om een muis te vangen, gaat een fijnsbesnaarde poëtische ziel schuil, op zoek naar het kleinst mogelijke deeltje dat maakt dat de kat nog kat is, de minimale kat.

En let op: bij de analyse op Planckschaal van door Carlos in huis achtergelaten (snor)haren blijkt het hele gedicht daarop te zijn geholografeerd. Dus ophouden met zaniken over 'vieze' kattenharen alstublieft: het zijn je reinste kunstwerkjes.

Er zijn mensen die denken dat ze verstand hebben van katten en die publiceren dan plaatjes als het bovenstaande. We zien hier de reductie van de kat tot zijn staart. Niet alleen getuigt dit van minachting, maar ook van domheid, indachtig de spreuk: 'If all you have is a hammer, everything looks like a nail'.

Mensen hebben daar een handje van. In de tijd van Newton was alles een klok, vervolgens werd dat een stoommachine, een radio, een televisie, een computer en tegenwoordig een quantum computer. Allemaal vooroordelen, in feite dienend om iets te kunnen controleren. Want als je weet wat iets 'is' ben je er in gedachten de baas over. Lekker makkelijk.

Gombrowicz zei in dit verband: “Man is profoundly dependent on the reflection of himself in another man's soul, be it even the soul of an idiot.” Dit geldt des te sterker voor de kat.

Gelukkig hebben wij van Kopjes in samenwerking met MIT en de jongens en meisjes van 

QuTech (Delft) een ultrasnelle asymptotische femtosensor ontwikkeld, waarmee we de kattentaal in al haar complexiteit kunnen ontcijferen. In de komende tijd zullen wij onze bevindingen een voor een publiceren. Er zal een wereld voor u opengaan. 

Wij hebben Dikkie Dik en De Je-weet-wel-kater uit Jan, Jans en de kinderen, beiden hedonisten uit de Vinexwijk, welvaartseunuchen der gegoede middenklasse, Mark Rutte met een staart zeg maar. Op geen enkele gedachte te betrappen en daar trots op zijn, dat vat de Hollandse kat sinds 1815 goed samen.  

In Tunesië daarentegen hebben ze Willis. Niet schrikken Dikkie Dik en Je-weet-wel, maar Willis heeft... een mening. Wat zeg ik? Willis heeft een uitgesproken mening.

Zou Willis in Nederland zijn opgegroeid, dan was hij hoogstwaarschijnlijk geëindigd als presentator van Koffietijd, Heel Holland Bakt of, moge god het verhoeden, RTL Boulevard.

Of hij zou, na een studie bedrijfskunde, glanzend carriëre hebben gemaakt bij Balleman Bedrijfswagens, Flesschetrecker Financiëel Advies of Hazewindus Hypotheken.

Met een beetje pech wordt Willis eerdaags de kop afgehakt door malloten met een kromzwaard. Nee, dan toch maar liever sterven in open bejaardentehuis Nederland. Zzz... 

design: DIY label

Waarom zijn Japanse auto's zo onopvallend? Ik heb daar een theorie over, die ik graag inruil voor een betere. 

Onze auto (lees: de eigenaar) wil gezien worden. Onze auto zegt: hier ben ik, wie doet me wat? Onze auto is de vederbos op de ridderhelm. Onze auto is de tres op het generaalsuniform. Onze auto is het diamanten klokje om de patserpols. Onze auto is het zilveren servies op tafel. Onze auto is het blingblinggebit. Onze auto is het sportschoolwasbord. Onze auto is de pronkkamer van de boerderij. Onze auto is het derde huis op het golf resort. Onze auto is de koninklijke speedboot van acht ton. Onze auto is de gouden koets. Onze auto is het smetteloze gazon. Onze auto is de glitterjurk op het kerstbal. Onze auto is de roze pump en het pantertruitje. Onze auto is de keuken met kookeiland. Onze auto is het onbeperkt mosselen eten. Onze auto is het weekendje Dubai. Onze auto is de jacuzzi in de slaapkamer. Onze auto is de siliconentiet, de botoxkop en de designervagina. Onze auto is de Gooische vrouw in haar P.C. Hoofttractor. Onze auto is de champagnebrunch met kaviaar. Onze auto is de inloopkast. Onze auto is het publiek op het kickboksgala. Onze auto is de achttienjarige voetbalmiljonair. Onze auto is 'Wat rijd jij?' vragen op een feestje. Onze auto is het trofeevrouwtje. Onze auto is het geroeptoeter van de hufter. Onze auto is het gelijk van het dikke ik. Onze auto is het borstgeroffel op de apenrots. Onze auto is de exhibitionistische zelfverrijking. Onze auto is Nina Brink, Rijkman Groenink en Dirk Scheringa. Onze auto is André Rieu en de Volendamse muziekpenoze. Onze auto is de geprivatiseerde woningbouwverenigingsdirecteur. Onze auto is de corrupte VVD wethouder uit Roermond en waar niet al. Onze auto is De Toppers in de Amsterdam Arena. Onze auto, kortom, is hét symbool van de schaamteloze patjepeeërcultuur.

Daar snappen Japanners niets van. Gelukkig maar, want stel je voor dat ze het geheim van de protserigheid hadden doorgrond, dan was de gehele Westerse auto-industrie, inclusief die der Teutoonse oosterburen, allang weggevaagd.

Hoe kom ik hier op? Aanschouw bovenstaande kattentent. Gemaakt van bamboelatjes, canvas en koper. Opvouwbaar, wasbaar en vederlicht. Een wonder van eenvoud. Zonder kraaltjes, spiegeltjes en schreeuwerige kleuren. Onopvallend. Ingetogen. Natuurlijk. Gespeend van ieder effectbejag. Tijdloos. Zelfloos. Wabi-sabi. Japans.